Hoşçakal Edirne’m

Soğuk aralık akşamıdır… Çarşı’nin bittigi yerden çıkıp, Selimiye’nin yanındaki yokuştan devam edersiniz. Yanınızdan sıcacık alışveriş merkezleri akar.. Ellerinizi ceplerinizden cikarmaya cesaret edemeden evin yolunu tutarsınız devlet hastanesinin oralardan… Yüz metrede bir yanından gectiginiz mezarlıkların yanından biten dar sokaklardan küçük çocuklar gelir, geçer...
Aralık akşamının şarkısındaki ritm eksikligini, gece kar yağışı tamamlar. Elektrikli soba odayı kırmızıya, kar ise sokakları beyaza boyar... Beyaz örtu altında markası anlaşılmayacak hale gelen arabalar, sevimli bereleri altında okuldan eve acele adımlarla giden ikinci oğretimliler geçer pencerenin önünden…
 Dışarısı soğuk, oda sıcacık, insanın kalbi barış doludur böyle akşamlarda... Sanki dünyanın her yerinde huzur varmış yanılsamasına bile bile inanırsınız.
 Edirne yalnızdır, Edirne küçüktür…
Edirne ne yazık ki özlenecek kadar umarsız, özlenecek kadar özgür, özlenecek kadar 365 gün tatildir. Hoşçakal Edirnem